अभिनेत्री मलिना र सुशान्तको ब्रेकअप
प्रकाशित मिति । ७ माघ २०७९ ।
काठमाडौ
अभिनेत्री तथा पूर्व मिस नेपाल मलिना जोशीको सुशान्त प्रधानसँग ब्रेकअप भएको छ।
मलिना र सुशान्तले आफ्नो प्रेम सम्बन्धबारे खुलेर कुरा गर्थे। उनीहरू सामाजिक सञ्जालमा एकअर्काको फोटो समेत सेयर गर्थे।
मलिनाले सुशान्तको जन्मदिनमा ‘ह्याप्पी बर्थ डे लभ’ भन्दै इन्स्टाग्राममा तस्बिर पोस्ट गरेकी थिइन्। त्यसपछि उनले प्रेमीसँग कुनै तस्बिर पोस्ट गरेकी छैनन्।
यसैबीच उनीहरूको ब्रेकअपको खबर बाहिरिएको छ। मलिनाले सञ्चार माध्यमसँग कुराकानी गर्दै यस खबरलाई पुष्टि गरेकी छन्।
‘कसैले आफ्नो प्रेम सम्बन्ध खुलाउँछ भने सधैंको लागि होस् भनेर नै हो। तर कहिलेकाहीँ सम्बन्धमा फरकपन आउँछ। कतिपय कुरा मेल नहँदा हामीले छुट्टिने निर्णय गरेका हौं। म उहाँको सधैं राम्रो होस भन्ने चाहन्छु,’ उनले भनिन्।
मलिना आगामी फिल्म ‘छक्का पन्जा ४’ मा देखिनेछिन्। यो फिल्म फागुन १९ गतेदेखि प्रदर्शन हुनेछ।
सुशान्त जिम ट्रेनर हुन्। उनले हालै पोडकास्ट पनि सञ्चालन गरेका छन्।
‘म अझै फिल्म बनाउन सक्छु भनेर युवा पुस्तालाई देखाउन मन छ’
‘कुसुमे रुमाल’, ‘चिनो’, ‘साइनो’ हुँदै ‘दर्पण छायाँ’ बनाएका तुलसी घिमिरेको काठमाडौं-बम्बई संघर्ष
‘मैले कि त फिल्मबाट रिटार्यड हुनुपर्छ, फिल्म बनाइरहने हो भने नयाँ पुस्तासँग प्रतिस्पर्धा गर्नुपर्छ’
काठमाडौँ — त्यतिबेला धर्मेन्द्र निकै चल्तीमा थिए । धर्मेन्द्रजस्तै हिरो बन्छु भनेर बम्बई हानिए तुलसी घिमिरे । ‘धर्मेन्द्र ह्यान्डसम कि म ?’ भनेर सोध्दा आमा भन्थिन्,’तैं ह्यान्डसम छस् नि’ । मुम्बई पुग्नेबित्तिकै कसैले ‘फिल्ममे काम करेगा ?’ भनेर सोध्ला भन्ने सोच्थे उनी ।
२४ वर्षको उमेरमै बम्बई पुगेका घिमिरेको ध्यान आफूजस्तै कलाकार बन्न आएकाहरुमा पर्यो । अग्ला कद, गह्रौं आवाज, मिलेको ज्यान । बजारको सौन्दर्य दृष्टिकोणमा टक्क मिल्नेहरुकै संघर्षले तुलसीभित्रको हिरो बन्ने सपना चक्नाचुर भयो । त्यहीबेला अठोट लिए,’हिरो नबने पनि फिल्म लाइनमा जसरी नि बस्छु ।’
प्राविधिक क्षेत्रमा प्रवेश गरे फिल्म क्षेत्रमा लामो समय टिक्न सकिन्छ भन्ने सल्लाह पाएपछि मेकअप सिके । आगा खानलाई मेकअपमा असिस्ट गर्ने क्रममा बिना गल्ती गाली सुन्नुपरेपछि त्यो काम छोडिदिए । त्यसपछि लाइटब्वोइ हुँदै स्पट ब्वोइ बने । डुप्लिकेट भएर फाइटका दृश्यमा पनि काम गरे ।
यसरी भौतारिँदै-भौतारिँदै एक दिन सम्पादन कक्षमा ठोक्किन पुगे । त्यहाँ पुगेपछि तुलसीलाई लाग्यो,’ओहो यो काम सिके पो मैले केही गर्न सक्छु त।’ त्यसपछि सम्पादन सिके । ‘सिन्दुर’को सम्पादनका लागि मुम्बई आएका निर्देशक प्रकाश थापासँग तुलसीको त्यहीँ भेट भयो ।
उनी दुईले नेपालीमा वार्तालाप गरेको देखेरै गुरु कमलाकार कार्खानिसले नेपाली फिल्मबारे तुलसीसँग गफिए । गुरुले नेपाली फिल्मको संख्या सोधे, तुलसीले औंलामा गन्न सकिने सूची सुनाइदिए । ‘अहिलेसम्म ६/७ वटा फिल्म बन्यो होला!’ उनले भनेका थिए । गुरुले त्यो कुरा भुलेका रहेनछन्, गुरु पुर्णिमाको दिन तुलसीलाई आज्ञा गरे,’जा नेपाल गएर १० वटा फिल्म बना’। त्यही नै आफ्ना लागि गुरुदक्षिणा ठहरिने कुरा गरेपछि तुलसी अवाक !
फिल्म बनाउन पैसा कहाँबाट ल्याउने ? सुरुमै बजेट सम्झेर तुलसी आत्तिए । फेरि गुरु आज्ञा नकार्ने कुरा पनि आएन । त्यसको एक हप्तामै गुरुले संसार छाडे । गुरुआज्ञा उनीसँगै रह्यो । त्यसपछि फिल्म निर्माणलाई लिएर उनी गम्भीर बने । हातमा पैसा थिएन, तर सल्लाह दिने एक जना मुस्लिम साथी थिए ।
उनी फिल्म निर्माणमा केही कदम अगाडि बढ्न तुलसीलाई हौसाइरहन्थे । त्यसैको नतिजा हुनुपर्छ एकातिर जीविकोपार्जनका लागि सम्पादन गर्थे उनी अर्कोतिर फिल्म लेखन ।
त्यहीबेला फिल्ममा पाँच लाख खर्च गर्ने बाचासहितको बंगाली साथी भेटिए । अनि बन्यो, ‘बाँसुरी’ । ‘बाँसुरी’ पछिका फिल्महरुले निर्देशनमा तुलसीलाई ब्रान्ड बनाएको कुरा जग जाहेर छ ।
गुरु आज्ञा अनुसार दसौं फिल्म ‘दक्षिणा’ बनाइसकेपछि तुलसी बम्बई पनि फर्किन सक्थे, तर साथीभाइ र दर्शकको प्रेमले उनलाई नेपालमै रोक्यो । फिल्म करिअरमा तुलसीले कति सफल फिल्म दिए त कति असफल । डेब्यू फिल्मलाई नेपालमा प्रदर्शन रोक लगाइएको क्षण हिजै झैं लाग्ने रहेछ उनलाई ।
‘हिमाल जलेर ज्वाला भएछ’ भन्ने गीतका कारण फिल्मको प्रदर्शनमा रोक लगाइएको थियो । ‘खासमा त्यो गीत, मन जलेको बेला हर चिज जलेको देखिन्छ भन्ने कल्पनामा लेखिएको थियो । तर, यहाँ तुलसी घिमिरे हिमाल नै जलाइदिएछ भनेर गीत ब्यान्ड भयो । अनि फिल्म पनि चल्न दिएन । भारतबाटै फिल्मले पैसा उठायो,’मुसुक्क हाँस्दै पुराना दिन सम्झन्छन् ।
त्यतिबेला गीत रेकर्डिङका लागि बम्बई नै धाउनुपर्थ्यो । फिल्ममा काम गर्ने प्राविधिक त्यहीँबाट ल्याउनुपर्ने अवस्था थियो । तुलसीले पनि सन् १९८१ तिर ‘बाँसुरी’ बनाउँदा स्पटब्वोइ बम्बईबाटै मगाएका थिए । प्राविधिकहरुले छोटो समयमै बम्बईबाट काम सिकेकै कारण अहिले बम्बईमै भरपर्नुपर्ने बाध्यता नरहेको उनी सुनाउँछन् ।
‘अहिले त एकै समयमा १० वटा फिल्म बनायो भने पनि पुग्ने प्राविधिकहरु छन् । त्यो ठाउँमा पुग्नलाई नेपाली प्राविधिकहरुले निकै मिहेनत गरेको देखिन्छ । उनीहरुले कम समयमै काम सिकेका हुन्,’तुलसी सुनाउँछन् ।
शाही नेपाली चलचित्र संस्थानले अह्राएका फिल्म बनाउनुपर्ने त्यस्तो अवस्थामा निजीस्तरबाट बिएस थापाले फिल्म निर्माण आँटे । बिएस र प्रकाश थापापछि नीर शाह, शम्भु प्रधान, यादव खरेल र तुलसी घिमिरेहरु निजी स्तरका फिल्म निर्माणमा अगाडि बढे ।
नेपाली फिल्मको इतिहास ‘सत्यहरिशचन्द्र’बाट सुरु भएको तुलसीको दाबी छ । ‘पहिलो नेपाली फिल्म सत्यहरिशचन्त्र कलकत्तामा बनाइएको थियो । पहिलो निर्देशक डिबी परियार हुनुहन्थ्यो,’उनले भने,’त्यसमा पनि राजा महेन्द्रको लगानी थियो ।
त्यतिबेला ३०/४० हजारमा फिल्म बन्थ्यो रे । त्यो फिल्मको बजेट ५० हजारको थियो । सरकार कलकत्ता सवारी हुँदा त्यहाँ बनाउँदै गरेको फिल्मका लागि सहयोग माग गरेछन् । उनीहरुले सरकारबाट १०/१५ हजार आस गरेका थिए । तर, सरकारले राम्रो फिल्म बनाउनु भनेर ५१ हजार दिएको थियो रे’ ।
तुलसीको समयमा बलिउड फर्मुलामा थुप्रै नेपाली फिल्म बने । अहिले पनि बनिरहेका पनि छन् । तुलसीहरुको पुस्ताले त्यो बलिउड शैलीलाई तोड्न नसकेको आरोप पनि लाग्ने गर्छ । तर, उनी त्यतिबेलाका निर्देशकले हिन्दी फिल्ममा रमाइरहेका दर्शकलाई नेपालीतिर डोर्याउन भूमिका खेलेको धारणा राख्छन् ।
‘हामीले फिल्म हेर्न सिकेकै बलिउडबाट हो । हाम्रो नजिकको फिल्म उद्योग नै बम्बई र कलकत्ता भयो । फिल्म निर्माणको ग्रामर नै उनीहरुबाट लियौं । प्राविधिक पक्षहरु उनीहरुबाटै सिक्यौं,’तुलसीले भने,’सुरुवातमा हिन्दीजस्तै देखिने फिल्म बनाउनै पर्थ्यो । फिल्म चल्नु पनि त पर्यो । नेपालीमा पहिलो धार्मिक फिल्म बन्यो । नारादमुनीले नेपाली बोल्दा दर्शक गललल हाँस्थे ।
नारादले पनि नेपाली बोल्छ त? विष्णु भगवानले कहाँ नेपाली बोल्छ त भन्ने दर्शकको विचार परिवर्तन गर्नका लागि निर्देशकहरुले धेरै मिहेनत गरेका छन् । अहिलेका पुस्ताले जसरी नेपाली कथाका फिल्महरु बनाइरहेका छन्, हिन्दी फर्मुलाबाट बाहिर निस्केर फिल्मलाई नेपाली परिवेशमा ल्याइदिने निर्देशकहरुलाई सम्झिनुपर्छ ।’
घिमिरे रिलको जमानाका निर्देशक हुन् । छायांकनमा खिचिएको दृश्य कस्तो छ ? भनेर तत्काल मोनिटर हेर्ने समय थिएन त्यो । बम्बईमा प्रशोधन गरिएका नेगिटिभ हातमा परेपछि बल्ल फिल्मकर्मीहरुमा खुसी छाउँथ्यो । अहिले फिल्म प्रदर्शन गर्दाको खुसी झैं त्यतिबेला हातमा नेगिटिभ पर्दा हुन्थ्यो ।
‘प्रिन्ट हेर्दा धन्न छापिएछ भन्ने हुन्थ्यो । कतिवटा सटहरु त छापिँदै छापिँदैन थियो । रिलको जमानामा एकदमै धेरै मिहिनेत हुन्थ्यो । हातले काम गर्नुपर्थ्यो । अहिले त एउटा बटममा काम हुन्छ,’तुलसी सुनाउँछन्,’त्यतिबेला पाँच वटा प्रिन्ट आउँथ्यो । नेपालमा १० वटा हल थियो । त्यो पाँच वटा प्रिन्टले १० हल पुर्याउँथ्यो । एउटा रिल सक्ने बित्तिकै त्यसलाई अर्को हलमा कुदाउनु पर्थ्यो । रनरको काम त्यतिबेला धेरैले पाए ।’
त्यतिबेला साउन्ड रेकर्डिङमा पनि खुबै झन्झट । साउन्ड रेकर्डिङका ठूला उपकरण चलाउनु पर्थ्यो । सानो नाङ्ग्रामै साउन्ड रेकर्डिङ हुने कुरा सुन्दै तुलसीहरु छक्क पर्थे । तर, प्रविधिको विकासले अहिलेका फिल्मकर्मीका लागि नाङ्ग्रा मसिन पनि पुरानै भइदियो ।
त्यतिबेला १० पटक रिहर्सल लिइसकेपछि ओके टेक लिइन्थ्यो । क्ल्याप पनि छिटो-छिटो बजाउनु पर्थ्यो । एक्सन कट पनि छिट्टै बोल्नुपर्ने । डायलग बोल्दा बिग्रियो भने जहाँबाट बिग्रिएको हो त्यहीँबाट टेक लिनुपर्थ्यो । एक्सन भन्ने बित्तिकै रुने दृश्यमा कलाकारले बरर आँशु झार्नुपर्थ्यो । ‘अहिले त एक्सन भनिसकेपछि छिटो सक्नुपर्ने कलाकारलाई तनाव हुँदैन ।
त्यतिबेला त जति रिल सक्यो, त्यति बजेट सकिन्थ्यो । लामो सट नै लिइँदैन थियौं हामी । नयाँ कलाकारलाई त झनै सानो दृश्य खिच्थ्यौं,’ उनले भने, ‘छायांकनमा जाँदा त्यतिबेला धेरै प्राविधिक आवश्यक हुन्थ्यो । लाइट ब्वोइ नै ८/१० जना हुन्थ्यो । गर्मी महिनामा कोठाभित्र काम गर्दा पसिना खलखल आउँथ्यो । त्यस्तो लाइट हामी काम गर्थ्यौं । ६० किलोवाट लाइटमा काम गर्नु पर्थ्यो ।
अहिले त धेरै सजिलो छ । त्यतिबेला धेरै ट्रली हुन्थ्यो । क्रेन हुन्थ्यो । अहिलेकोजस्तो स्टिडी क्यामेरा हुन्थेन । त्यसै अनुसारले सटहरु तयार हुन्थ्यौं । एकापट्टिको खिचेर अर्को सट लिन्थ्यौं । अहिले जति लामो सट लिए पनि क्यामेरा हलुका हुन्छ । त्यतिबेलाका क्यामेरा गह्रौं हुन्थ्यो ।’
प्रविधिले फिल्म निर्माणलाई सहज बनाइदिए पनि हिजोआजका फिल्ममा आत्माको अभाव देख्छन् उनी । भन्छन्,’भारतले ३५ एमएमको सेलुल्वोइडमा काम गर्दा नेपालीहरुले १६ एमएममा फिल्म खिच्थ्दै थियो । १६ एमएममा खिचिएको फिल्मलाई ३५ एमएममा प्रिन्ट गरेर दर्शकलाई देखाउँदा फिल्मको क्लवालिटी पर्दामा घट्थ्यो ।
तर, प्रविधिले हिसाबले अहिले नेपाली फिल्मकर्मी पनि अगाडि बढेका छन्,’उनले भने’प्रविधि सजिलो बनाइदियो । त्यतिबेलाको कथामा आत्मा हुन्थ्यौं । दर्शकले त्यसलाई अनुभव गर्थे । त्यतिबेलाका गीतहरुको धुन पनि हामीलाई अहिलेसम्म पनि थाहा छ । अहिले आधा एक घण्टा मथिंगल घुमाइदिने अनि बिर्सिदिने खालको विषयवस्तु बन्न थालेको छ । अहिले कतिजनाले लटर पटर रुपले फिल्म बनाएको देख्छु । कति जना गम्भिर पनि देख्छु । अहिलेको प्रविधिमा आत्मा राखेर विषयवस्तु बनायो भने कालजयी फिल्म बन्छ ।’
‘कुसुमे रुमाल’, ‘चिनो’ र ‘साइनो’ले सिल्भर जुब्ली (हलमा २५ हप्ता) मनाउँदाका क्षणहरु तुलसीका सम्झनामा अझै ताजा छन् । ‘दर्पण छायाँ’ले १२ हलमा सय दिन मनायो । सय दिन मनाएको खुसीयालीमा दमकमा पुग्दा देखेको दर्शक अझै उनको मानसपटलमा छ ।
‘सय दिन मनाउन जाँदा त्यो भीडमा हिरोइनहरुलाई बचाएर लैजान नै गाह्रो हुन्थ्यो । दर्शकमा हिरो/हिरोइनलाई यस्सो छुन पाए नि हुन्थ्यो भन्ने भाव हुन्थ्यो,’उनले भने,’दमकको गर्मी, त्यसमाथि भीडमा फिल्म हेर्दा एक जना त गर्मीले बेहोस् नै भएछन् । हामी दमक पुग्दा ती व्यक्तिलाई बाहिर निकालिँदै फिल्म हेर्न सबै खुरुरु हलभित्रै फर्के । हामीले पानी छम्काउँदा त्यो भाइ उठ्यो, अनि हतारमा फेरि हलतिरै दगुर्यो ।’
‘दर्पण छायाँ’मा दीलिप रायमाझीलाई कलाकार बनाउँदाको क्षण सायदै दीलिप आफैंले पनि बिर्सेका छैनन् । समूह नाच्दै गरेको दीलिप तुलसीलाई ‘अट्र्याक्टिभ’ लाग्यो । नजिक बोलाएर सोधे, ‘तिमीलाई फिल्ममा रुची छ ?’ त्यसपछि दीलिपले पनि तुलसीलाई फोटोसुटका फोटो देखाइदिए । अनि फिल्ममा उनी अनुबन्धित भए । अभिनेत्री निरुतालाई भने त्यतिबेला बुढ्यौली उमेरका महिलाको चरित्र चित्रणमा धेरैले अफर गर्थे । फिल्ममा कलेज जाने युवतीको भूमिका निभाउनुपर्ने बताउँदै तुलसीले नै केही समयका लागि ती भूमिका नगर्न निरुतालाई भनेकी थिइन् ।
बलिदानको सम्झना
बलिदान ऐतिहासिक फिल्मै थियो । त्यसबेलाको राजनीति र विद्रोहको ऐना हेर्न आम दर्शकले यो फिल्म हेर्ने गर्थे । त्यसो त, राजनीतिक वृत्तका व्यक्तिहरू पनि बेलाबेला यो फिल्मको प्रसंसा गरिरहेका हुन्छन् । ‘बलिदान’मा प्रमुख भूमिका रहेका हरिवंश आचार्यलाई घिमिरेले शरीरको तौल नै घटाउन लगाएका रहेछन् ।
‘बलिदान’का लागि त हरिवंशलाई वजन घटाउनसमेत लगाएँ । महको प्रहसन हेर्दा सँधै लाग्थ्यो, यति साह्रो गम्भीर कुरालाई किन कमेडीमार्फत भनेका होलान् । गम्भीर भएर नै भने हुने नि भने हुन्थ्यो । जब बलिदान लेखियो, कलाकारको कुरा आउँदा मैले यही महजोडीलाई सम्झें,’ उनले बलिदान बनाउँदाका क्षण सम्झे, ‘फिल्मको विषयवस्तु सुनिसकेपछि दुबै जनाले सुरुमै खोइ त फिल्ममा हाम्रो रोल? भनेर सोधेका थिए ।
अनि मैले तपाईंहरु कमेडीमै अट्किरहनु भएको छ, त्यहाँबाट बाहिर निस्कनुहोस् । अब गम्भीर भूमिका गर्नुपर्छ भनेर भनेको थिएँ । हरिवंश त्यतिबेला वजनदार थियो, फिल्मका लागि ६ केजी घटाउन भनेको थिएँ । ८ केजी नै घटाएको थियो ।’
७१ वर्ष लागेका तुलसीलाई अझै फिल्म बनाउने भोक छ । ‘कुसुमे रुमाल’ बनाउने बेला आफूलाई भयंकर निर्देशक ठाने पनि अहिले उनमा त्यस्तो अहमता छैन । युवा पुस्ताका फिल्मकर्मीसँग प्रतिस्पर्धा गर्ने फिल्मका लागि अध्ययन र अनुसन्धानसँगै अगाडि बढ्नुपर्ने धारणा राख्छन् ।
‘राम्रो फिल्म बनाउने, नयाँ युवा पुस्ताका भाइबहिनीलाई हेर म अझै फिल्म बनाउन सक्छु भनेर देखाउन मन छ । अहिलेको फिल्मकर्मीहरु एकदमै अध्ययन गरेर आएका छन् । यस्तोमा मैले कि त फिल्म बनाउन छोड्नुपर्छ, रिटार्यड हुनुपर्छ । फिल्म बनाइरहने हो भने उनीहरुसँग मैले प्रतिस्पर्धा गर्नुपर्ने हुन्छ । उनीहरु निकै अगाडि छन्, चलाख छन् । कि त हामीजस्ता फिल्मकर्मी चुपचाप बस्नुपर्छ । उनीहरुसँग प्रतिस्पर्धा गर्ने हो भने जित्नेगरेर तयारी गर्नुपर्यो,’नयाँ प्रोजेक्टमा लागेका उनी बताउँछन्,’बाँसुरीदेखि नै मैले बनाएका फिल्महरुको रिमेक बनाए भने राम्रो फिल्म बनाउँछु होला । अहिलेको प्रविधि र राम्रो बजेट पाएँ भने ती फिल्महरुको राम्रो रिमेक बनाउँथे होला ।’
